Groninger Krant 25-02-2014

Afgelopen zondag (23-2-14) had Tegenlicht een toch ietwat spraakmakende uitzending. Historicus en columnist, Rutger Bregman deed mee aan de televisie-essay: Tegenlicht-lab. Hij besprak de noodzaak van een utopie. In eerste instantie was ik razend enthousiast over zijn betoog. Het was vernieuwend, het was uitermate positief maar ook iets wat ik al eerder had gehoord. Een verademing ten opzichte van de azijnpissers en chagrijnen die we maar al te vaak horen en lezen.

Van sciencefiction naar utopie

Maar als je dan wat verder nadenkt over het onderwerp, kom je toch wel een paar hobbels en bobbels tegen in de utopische filosofie van deze jonge enthousiaste en wellicht overmoedige heer Bregman. Ik wil niet meteen de vergelijking trekken tussen sciencefiction en Utopia, maar hoe kan bijvoorbeeld een basisinkomen alleen in Nederland bestaan als we onderdeel uitmaken van de EU? In hoeverre geldt onze Nederlandse autonomie om dit soort beslissingen te nemen die zeer zeker de economie in Europa zullen beïnvloeden? Iedereen in de EU dan maar meteen een basisinkomen? Nederland als pilot, voor hoelang? Als het niet lukt, wat is dan achteraf de schade om het systeem weer te herstellen? Niet te vergeten de belangenverstrengeling tussen commerciële markt en de overheid. Ben ik nu té realistisch of maakt mij dit denken ook meteen een azijnpisser?

Tweede bijkomend probleem: wat gebeurd er als deze utopie realiteit zal worden in ons ‘rijke westerse Europa’? Zou het niet logisch zijn om te denken dat we overspoeld worden door mensen van buiten Europa? Tenslotte is Europa dan Luilekkerland geworden, waar men werkt alleen als men er zin in heeft of een betere status in de maatschappij wil verwerven. Hoe verhoudt zich dit tot de expansiedrift van de EU, hoeveel landen worden nog onderdeel van de EU in de toekomst? Is de soep (conjunctuur) van Europa dik genoeg om iedereen continu te voorzien van een basisinkomen? Blijft dit inkomen stabiel, wordt dit jaarlijks geïndexeerd of wordt met deze fondsen gespeculeerd, net als met de pensioenen? Zal dit systeem daadwerkelijk in de toekomst de economie versterken?

Ideologie

Derde probleem wat ik zie is een verdere splitsing tussen rijk en arm. Het mag dan wel zo zijn dat het basisinkomen er voor zorgt dat er geen armoede meer is in Europa of Nederland, maar armoede is en blijft een betrekkelijk begrip. Mensen met een basisinkomen zullen wonen in wijken die voornamelijk bestaan uit goedkope woningen. Diegene in de samenleving die wel wensen te werken zullen in wijken wonen waar men meer te besteden heeft dan het basisinkomen. De kloof tussen rijk en arm zal groter en zichtbaarder worden. Met deze filosofie gaan we er maar vanuit dat men verplicht wordt om te doorstromen. Uiteindelijke zullen we anders moeten gaan denken. Afstand doen van dogma’s en schaamtegevoel betreffende inkomsten en uitkeringen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is. Waar ik een beetje bang voor ben, is dat we teruggaan naar een verkapte vorm van communisme. Iedereen evenveel, behalve de rijken. In collectivistisch denken ligt volgens Bregman de oplossing. We hebben de dreiging van het communisme eind jaren tachtig proberen te stoppen in het westen, maar was dat reëel? Als onze jonge, hoogopgeleide studenten een uitweg denken te vinden in deze verkapte vorm, dan baart mij dat zorgen.

In theorie werken filosofische verhalen altijd. Maakt niet uit of deze voortkomt uit een linkse of rechtse ideologie. Zodra de mens het gaat implementeren, daar gaat het mis. Tot nu toe is iedere ideologie die toegepast is in de samenleving gestrand op menselijke tekortkomingen zoals jaloezie en hebzucht. Daar heeft Rutger Bregman geen rekening mee gehouden of op zijn minst dit aspect onderschat. Niet iedereen is namelijk  ‘Homo Universalis’.

De maakbaarheid van de samenleving is terug. Rutger sprak over een samenleving die niet meer maakbaar is maar het individu dat momenteel maakbaar is. Dus ontplooi het individu, ook al is er geen vooruitzicht op werk. Een goede stelling van Bregman, kan ik het mee eens zijn. Het is onzin om iemand klaar te stomen voor de arbeidsmarkt die niet bestaat. Kost bakken vol met geld wat beter en efficiënter besteed kan worden.

Maar Bregman is natuurlijk niet de enige die deze kant op denkt. Ook in Zwitserland is men met dit sociale experiment bezig, sterker nog, men is ons al een paar stappen vooruit. In Zwitserland is men al met een referendum over dit onderwerp bezig. Ook Zwitserland baseert zich op de gegevens van de Universiteit van Manitoba (document). In Nederland zijn Ewald Engelen, Herman Wijfels en Harald Benink bezig met deze materie maar vinden vooralsnog geen luisterend oor.

Deze utopie-filosofie moet niet meteen van tafel geveegd worden, het heeft zeker potentie, mits constructief wordt nagedacht door zowel de voor- als tegenstanders van het utopisch denken. Dat er een compleet nieuw systeem moet komen, daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Gewoon nieuws  02-10-2012

Beleidsmakers, economen en diverse ‘denktanks’ van over de hele wereld buigen zich massaal over de economische problemen waarin de wereld thans verkeert. De mensheid is aangeland op een keerpunt in de geschiedenis. Alle specialisten zijn ervan overtuigd dat er iets zal moeten gaan gebeuren om de enorme financiële en maatschappelijke problemen waarin we ons nu bevinden het hoofd te kunnen bieden. Een van de onderwerpen waarover veel gediscussieerd wordt is de invoering van het recht op een basisinkomen voor iedereen, jong en oud, of je nou werkt of niet. In eerste instantie zou je denken: “Dat kan niet waar zijn, wie zou dat moeten betalen”? Toch strookt dit kennelijk niet met de werkelijkheid. Tal van studies hebben aangetoond dat zo’n basisinkomen tamelijk eenvoudig te financieren is. Het is zelfs zo dat het gegarandeerde basisinkomen als ‘bijwerking’ zal hebben dat de thans in moeilijkheden verkerende economie op een duurzame en verantwoorde wijze weer vlotgetrokken kan worden.

Oud topman Rabobank

Herman Wijffels, oud topman van de Rabobank, is ooit toegetreden tot het comité van aanbeveling voor het BIEN-congres (Basic Income Earth Network) en verklaart nog steeds sympathiek te staan ten opzichte van een basisinkomen. Herman Wijffels is hoogleraar Duurzaamheid en Maatschappelijke Verandering aan de Universiteit van Utrecht. Hij pleit voor een serieuze verandering van het Nederlandse politieke stelsel. Ook hij is van mening dat een financiering voor het basisinkomen met een beetje goede wil redelijk eenvoudig is te realiseren. Als oud-bankier zal hij dus wel weten waar hij het over heeft. Veel kans dat het basisinkomen op korte termijn ingevoerd zal worden is er volgens Wijffels echter niet. De huidige opvattingen over arbeid staan lijnrecht tegenover  het idee van een gegarandeerd basisinkomen. Er heerst nog teveel de achterhaalde gedachte “wie niet werkt zal niet eten”. Opvattingen over rechtvaardigheid verzetten zich tegen een basisinkomen en velen vinden het een zinloos uitdelen van geld omdat het ook aan de rijkeren verstrekt wordt.

Economie ten dienste van de mens

De economie zou ten dienste van de mens moeten worden gesteld en niet zoals nu het geval is, dat de mens er is om de economie te dienen. De snelheid waarmee momenteel economische activiteiten worden geautomatiseerd dwingt de mensheid tot een totale herziening van de arbeidsverhoudingen en de verdeling ervan. Steeds meer robots nemen complete productieprocessen uit handen van arbeiders, waardoor deze overbodig worden en werkloos raken. De automatisering van arbeidshandelingen is een onomkeerbaar, zichzelf versnellend proces en zal in rap tempo steeds meer werklozen veroorzaken. Dat in de toekomst het sociaaleconomische bestel op de schop moet en een grondige revisie moet ondergaan lijkt onvermijdelijk. Wil men voorkomen dat er in de zéér nabije toekomst wereldwijd massale onlusten zullen uitbreken, dan moet er met de meeste spoed een revolutionaire herverdeling van macht en kapitaal tot stand worden gebracht. Het kan niet zo zijn dat een handjevol bankiers en multinationals als enigen het volledige financiële profijt van de automatiseringsprocessen naar zich toe kunnen trekken en de overige bevolking met lege handen werkloos achterlaat. Ook zij zullen overstag moeten gaan omdat zij geen baat hebben bij een almaar groeiende wereldbevolking die geen cent te makken heeft. Een gegarandeerd basisinkomen voor iedere wereldburger zou een belangrijke stap in de goede richting zijn, zeker omdat tal van onderzoeken hebben uitgewezen dat dit redelijk eenvoudig is te realiseren. Het argument dat de mens in luiheid zal vervallen en geen werkzaamheden meer zou willen verrichten is ook onderzocht, waarbij men tot de conclusie kwam dat de mens, juist door het ontvangen van een basisinkomen, meer gemotiveerd zou zijn om te werken dan in het huidige systeem. Omdat de basisbehoeften zoals eten, drinken en wonen worden gedekt door het basisinkomen, werk je feitelijk voor de extra’s in het leven. Dat is een stuk plezieriger en zal zorgen voor een ongekende wereldwijde economische opleving, mits duurzaamheid en het voorkomen van verspilling niet uit het oog wordt verloren.

Denken over Links  29-01-2015

Het basisinkomen: redding van de verzorgingsstaat… of een neoliberale valkuil? Het basisinkomen bestrijdt symptomen, niet de oorzaak van de problemen van de verzorgingsstaat, omdat het is gebaseerd op een verkeerde neoliberale analyse. Volgens Michel Verbeek is het antwoord overduidelijk: ‘Ja het is een neoliberale valkuil’.

Terug van weggeweest

De eerste keer dat ik van het basisinkomen hoorde was eind jaren zeventig. Het sprak me toen als arme student wel aan. Daarna verdween het voor lange tijd uit beeld tot de redactie van Sargasso me in juni 2013 vroeg om wat modellen voor een basisinkomen door te rekenen. Ik ben daar zonder vooringenomenheid aan begonnen, maar ben toch tot de conclusie gekomen dat een universeel en onvoorwaardelijk basisinkomen [1] niet zo’n goed idee is. Het basisinkomen is nu weer helemaal terug in de media. Vorig jaar besteedde de VPRO documentaireserie Tegenlicht er een aflevering aan. Rutger Bregman schreef er voor de Correspondent een enthousiast verhaal over. Zelfs in het bolwerk van financiële degelijkheid, het Financieel Dagblad, lees ik artikelen van voorstanders als Kim Putters en Marcel Canoy. Er zijn natuurlijk ook tegengeluiden, zoals Thomas Colignatus die al jarenlang waarschuwt dat de voorstellen niet goed economisch onderbouwd zijn. Op Sargasso is door Paul Teule en ondergetekende af en toe aandacht besteed aan problemen van het basisinkomen. De meest grondige kritiek is in het Duits verschenen: Irrweg Grundeinkommen [2].

Dat het nu weer zo populair is, komt waarschijnlijk doordat het – net als in de jaren zeventig – slecht gaat met de economie. De crisis die 2008 begon, wil maar niet overgaan. Veel mensen zijn ervan overtuigd dat er fundamentele fouten zitten in de verzorgingsstaat.

De oplossing van het basisinkomen

In Tegenlicht wordt een somber toekomstbeeld geschetst, gebaseerd op de aanname dat de verzorgingsstaat wordt ondermijnd door automatisering. Automatisering maakt steeds meer werk overbodig. ‘We kunnen dit niet aan de markt overlaten,’ stelt Ron Hinkel, leider van het Mincome project.

De oplossing is invoering van het basisinkomen, zodat iedereen genoeg geld heeft om de dingen te kopen die de economie produceert, ook als er niet genoeg banen zijn voor iedereen. De oplossing van het basisinkomen heeft de schoonheid van eenvoud. We kunnen het complexe systeem van de verzorgingsstaat vervangen door één uitkering, die hoog genoeg is om van te leven. Aan de uitkering worden geen voorwaarden gesteld waardoor de uitkeringsbureaucratie kan worden afgeschaft. De kritiek dat mensen dan minder gaan werken wordt afgewezen als calvinistisch en onnodig pessimistisch. Uit experimenten zoals het Mincome project is gebleken dat mensen het geld goed besteden.

‘Gratis geld’ noemt Rutger Bregman het, die een grote gave heeft voor het woord en hiermee goed aangeeft hoe radicaal het idee is.

Kosten rondpompen

De belangrijkste vraag, waar niemand omheen kan, is of het betaalbaar is. Een voorwaarde voor het basisinkomen is dat het een reëel alternatief is voor het huidige stelsel. Dat betekent dat het een bestaan boven de armoedegrens moet garanderen [3]. Het is niet moeilijk om enkele ruwe berekeningen te maken en ik heb dat zelf ook gedaan voor Sargasso. Deze berekeningen laten niet zien wat de gevolgen zijn voor de economie (ik kom hier straks uitgebreid op terug), maar wel dat het een kostbaar plan is.

Kern van het kostenprobleem is dat meer belasting moet worden geheven over een steeds kleiner ‘belastbaar inkomen’, namelijk dat deel van de gezamenlijke inkomens die door betaalde arbeid worden verdiend. Bovendien kost het meer dan het oude systeem. Dat het duurder is, is ook logisch: anders dan nu wordt geld uitgekeerd aan iedereen, of hij of zij het nodig heeft of niet. Alles bij elkaar zal de belastingdruk hierdoor flink omhoog gaan.

Het vreemdste argument dat voorstanders van het basisinkomen in stelling brengen is daarom dat het een einde maakt aan het zinloos rondpompen van geld. Canoy doet dat in Tegenlicht en Robin Fransman op FTM. Dit is vreemd omdat het nodeloos rondpompen van geld de essentie is van het basisinkomen. Want iedereen, ook de netto belastingbetaler, krijgt een basisinkomen, dat hij of zij direct weer terug moet betalen aan de belastingdienst.

De experimenten

Voorstanders van het basisinkomen pleiten voor experimenten waarin wordt onderzocht wat de effecten ervan zijn. Zij putten hoop uit eerder uitgevoerde experimenten, zoals het Mincome project, die laten zien dat ‘gratis geld’ niet betekent dat mensen minder gaan werken. Iedereen die betrokken was bij het Mincome project is heel positief over die ervaring. Uitkeringsontvangers gooien het geld niet over de balk maar gebruiken het voor studie, of een investering in het eigen bedrijf.

Tegenlicht laat ook Ron Hinkel, de leider van het project, aan het woord. Hij beschrijft wat het doel was van het experiment: onderzoeken wat het effect is op mensen van welfare (sociale voorzieningen). Zij wilden aantonen dat de veronderstelling van conservatieven, dat mensen door hulp in een welfare trap komen, niet klopt.

Wat het Mincome project laat zien is dat dat rechtse verhaal over de welfare trap niet klopt. Mensen die geholpen worden, hebben daar baat bij, ook als daar geen voorwaarden aan verbonden worden. Dat is wat het Mincome project aantoont, niet minder, maar ook niet meer.

Instabiliteit

Wat het experiment niet laat zien, is wat de gevolgen zullen zijn voor een grote en open economie. Dat kan ook niet, want alle experimenten waar ik van hoor, worden gedaan in kleine geïsoleerde gemeenschappen. Ook in Tegenlicht wordt voorgesteld om een experiment op Schiermonnikoog te doen. Echte waaghalzen hadden Amsterdam voorgesteld. Want dat een basisinkomen in grote gevolgen zal hebben voor de economie is zonder meer duidelijk. Als aan iedereen een basisinkomen wordt verstrekt, zal de keuze om wel of niet te gaan werken veranderen.

Dit heeft gevolgen voor de arbeidsparticipatie. Werkende moeders zullen er voor kiezen om voor de kinderen te gaan zorgen. Ook aan de betalende kant is er een effect: omdat de belasting hoger wordt, levert extra werk minder netto loon op waardoor de arbeidsparticipatie zal afnemen.

Daarbij komt dat het aanbod van personeel zal veranderen. Het zal moeilijker worden om mensen te vinden voor slecht betaald en ongeschoold werk. Dit is zelfs een expliciet doel is van voorstanders: niemand mag gedwongen worden om vies of zwaar werk te doen.

De enige manier om mensen hiervoor te krijgen is, door meer te betalen. Door de hogere kosten zal de daardoor de vraag naar ongeschoold werk afnemen. Veel mensen zullen laaggeschoold werk zelf gaan doen: ‘de boekhouder kan ’s morgens de prullenbakken wel legen’. Steeds minder werk wordt in loondienst verricht om de belasting te ontwijken en zwartwerk zal toenemen [4]. Het gevolg hiervan is dat de basis waarover belasting wordt gegeven steeds kleiner zal worden, wat dit effect nog zal versterken. Zo ontstaat een negatieve vicieuze cirkel.

Daarom leidt het basisinkomen tot een inherent instabiel systeem dat op den duur zal bezwijken . Dit zal er dan waarschijnlijk toe leiden dat het basisinkomen tot ver onder het armoedeniveau wordt verlaagd. Dan zijn we veel slechter af dan nu.

Verzorgingsstaat verouderd?

Het is tegenwoordig mode om te zeggen dat verzorgingsstaat verouderd is. [5]. Dit argument heb ik nooit goed begrepen. Zeker, toen de eerste verzorgingsstaat werd ingevoerd (in 1870, onder Bismarck) waren de omstandigheden anders. Ook in de hoogtijdagen van de verzorgingsstaat, de jaren vijftig en zestig, zat de maatschappij anders in elkaar dan nu. Maar dat iets een lange traditie heeft wil nog niet zeggen dat het niet aangepast kan worden aan de tijd. Democratie is toch ook niet verouderd omdat het al tweeënhalf duizend jaar oud is? De redenen die worden genoemd voor de veroudering zijn of niet relevant of waren ook eerder al van toepassing. Het feit dat er vroeger één kostwinner was, is geen essentieel onderdeel van de verzorgingsstaat.

Een andere reden, de toename van arbeidsproductiviteit, is een verschijnsel dat kenmerkend is voor het kapitalisme sinds het begin van de industriële revolutie 250 jaar geleden en gaat tot op de huidige dag door. Automatisering is dus geen nieuw verschijnsel. Angstige verhalen over een toekomst waarin mensen overbodig zijn geworden omdat robots het werk doen, zijn niet meer dan slechte science fiction. Met het principe van de verzorgingsstaat is namelijk niets mis, net zo goed als ook met het principe van de democratie niets mis is. De vraag moet dus zijn: wat is dat principe, en wat moet eventueel worden aangepast?

De gouden loonregel

De verzorgingsstaat is een antwoord op een fundamenteel probleem van het kapitalisme: wat gebeurt er met de groei van de economie die het gevolg is van de steeds groter wordende productiviteit? De manier waarop dat in de verzorgingsstaat wordt gedaan is door het afdwingen van een eerlijke verdeling van de groei tussen arbeid en kapitaal. Als de investeerder een te groot aandeel van de productiviteitswinst voor zich zelf in beslag neemt blijft er te weinig over voor de arbeider om de geproduceerde goederen te consumeren. Als de lonen niet proportioneel stijgen met de groei van de economie, wordt er te veel geproduceerd en ontstaat werkloosheid. De regel dat lonen proportioneel stijgen met de groei van de economie heet de gouden loonregel. Als deze wordt aangehouden is er altijd (afgezien van externe oorzaken) volledige werkgelegenheid. Daardoor is de loonbasis altijd groot genoeg voor het heffen van premies voor volksverzekeringen, gezondheidszorg en pensioenen. Dit resulteert in een stabiele economie omdat er sprake is van volledige werkgelegenheid. Er is altijd voldoende koopkracht om de goederen en diensten die die door de steeds grotere productiviteit worden geproduceerd, te consumeren [6]. Omdat er volledige werkgelegenheid is, is er bovendien geen dwang nodig om mensen aan het werk te krijgen, want er is werk genoeg. Er is een machtsbalans tussen werkgevers en werknemers: bevalt het werk niet? Dan zoek je een andere baan!

De neoliberale revolutie

Zodra van de gouden loonregel wordt afgeweken, gaat het verkeerd. Als de lonen te hoog zijn, stijgen de prijzen omdat de vraag naar goederen en diensten groter is dan de economie kan produceren. Samen met automatische loonindexering leidt dit tot steeds hogere inflatie. Dit gebeurde in de jaren zeventig doordat de stijging van de olieprijs werd gecompenseerd in de lonen. Dit leidde tot stagflatie: hoge inflatie en stagnatie. De neoliberale revolutie van begin jaren tachtig maakte een einde aan de gouden loonregel. Margaret Thatcher en Ronald Reagan braken de macht van de vakbonden. De koppeling tussen loon en economische groei is daarna nooit meer hersteld.

Figuur 1 – Groei van loon is eind jaren zeventig losgekoppeld van de productiviteitsgroei in de VS (Economic Policy Institute)

Aan de hoge inflatie kwam een eind, maar de volledige werkgelegenheid van de jaren vijftig en zestig, is nooit meer terug gekomen. Vanaf dat moment stagneerden de lonen. Het sterkste is dit te zien in de VS, maar ook in Europa, vooral in Nederland en Duitsland is deze trend aanwezig en ligt aan de basis van de eurocrisis.

De grote stagnatie

De stagnatie van de lonen is de oorzaak van een aantal fenomenen die te maken hebben met het niet goed functioneren van de verzorgingsstaat. De decennia na 1980 zijn een spiegelbeeld van wat daarvoor gebeurde. Er is niet genoeg koopkracht om te consumeren wat door de groeiende productiviteit wordt geproduceerd. Er ontstaat overcapaciteit en de groei stagneert. Er zijn regelmatig financiële crises die grote werkloosheid veroorzaken. Hierdoor lopen de kosten voor de verzorgingsstaat op [7]. Door de neoliberale revolutie is ook de mentaliteit veranderd. Werkloosheid wordt gezien als een persoonlijk falen. De dwang om werk, passend of niet, aan te nemen wordt steeds groter en de ‘werkloosheidsindustrie’ kost steeds meer geld. Het tekort aan vraag kan ten dele worden gecompenseerd met krediet. Om de consumptie op peil te houden gaan mensen meer lenen. Ook de staat moet steeds meer lenen om de steeds duurdere verzorgingsstaat draaiende te houden [7]. De economische groei die er is, wordt door kredietbubbels gegenereerd (vastgoedbubbel, dotcombubbel). De fase waarin de economie nu verkeert wordt secular stagnation genoemd. Het geld dat door de groeiende productiviteit wordt verdiend, gaat naar een steeds kleiner wordende groep van superrijke investeerders. Dit is dezelfde groep ‘superrijken’ waar Erik Brynjolfsson aan refereert in Tegenlicht, wanneer hij uitlegt waarom de verzorgingsstaat niet meer werkt. In het licht van het economische principes dat ik hier heb beschreven, is duidelijk waarom de verklaring van Brynjolfsson niet klopt [8]. Hij beseft niet dat de verdeling van de productiviteitsgroei het probleem is.

Wassenaar 2.0

De problemen van de verzorgingsstaat worden dus niet veroorzaakt door de verzorgingsstaat zelf, maar doordat begin jaren tachtig de koppeling tussen de groei van loon en arbeidsproductiviteit is losgelaten. Er moet een actief loonbeleid gevoerd worden op een manier waar wij in Nederland (en Duitsland) goed mee vertrouwd zijn: polderen. Vakbonden spelen hierbij een cruciale rol. Er moet een nieuw ‘Akkoord van Wassenaar’ gesloten worden, waarin afgesproken wordt dat de lonen evenredig stijgen met de groei van de economie. Het basisinkomen is als herverdelingsmechanisme om de toegenomen ongelijkheid te bestrijden ongeschikt, omdat het niet de oorzaak ervan aanpakt. Het is gebaseerd op een verkeerde diagnose van de problemen en het systeem is inherent instabiel.

Door de verzorgingsstaat op de goede manier te hervormen is het mogelijk om de toekomstdroom van Keynes tot werkelijkheid te maken: slechts drie uur per dag, of vijftien uur per week werken. De rest van de tijd kun je dan besteden aan creatief werk of zorg voor naasten. Precies die zaken die genoemd worden als voordeel van het basisinkomen. Veel mensen zijn onnodig bang voor de toekomst: ‘Help de robots komen eraan’ schrijft Rutger Bregman. Dat is niet nodig mits loonontwikkeling niet aan de markt wordt overgelaten. In de woorden van Keynes: ‘We are suffering just now from a bad attack of economic pessimism’ [9] Zij die de verzorgingsstaat voor dood verklaren, praten neoliberale economen na zonder het te beseffen.

Voetnoten

[1]: Onvoorwaardelijk en universeel.

Omwille van de leesbaarheid laat ik hierna de toevoeging onvoorwaardelijk maar het is wel een essentieel onderdeel van het plan.

[2]: Irrweg Grundeinkommen. Die große Umverteilung von unten nach oben muss beendet werden

Door: Heiner Flassbeck, Friederike Spiecker, Volker Meinhardt, Dieter Vesper, bij Westend, Duitsland, 2013. Dit is de beste analyse die ik heb gevonden. Van Heiner Flassbeck en Friederike Spiecker komt ook de gouden loonregel die ik in dit artikel bespreek.

[3]: Hoe hoog?

Marcel Canoy gaat uit van AOW niveau: 760 euro voor een alleenstaande. Maar ik hoor ook hogere bedragen, bijvoorbeeld 1000 euro [15]. Belangrijk is dat het voldoende moet zijn voor het bestaansminimum.

Bij deze berekeningen moet men niet uit het oog verliezen dat het systeem een vervanging is van het huidige systeem. Ook mensen die wel willen werken maar daartoe om legitieme redenen niet in staat zijn, moeten een volwaardig leven kunnen leiden. Hun inkomen moet dan duidelijk boven het bijstandsniveau liggen. Marcel Canoy wil daarvoor een extra post reserveren, maar daarmee voert hij via de achterdeur weer een controle systeem in.

[4]: Controle.

Tot nog toe wordt door iedereen zondermeer aangenomen dat een van de grote voordelen van het basisinkomen zal zijn dat het controle apparaat dat nu nodig is voor het uitkeren, kan worden afgeschaft. ‘Weg met die tandenborsteltellerij’ zegt Marcel Canoy in Tegenlicht. Helaas zal de controle niet verdwijnen maar zich verplaatsten. Door de hoge belastingdruk zal de betalingsdiscipline afnemen en zal meer controle nodig zijn. Het maakt daarbij niet uit of het om directe of indirecte belasting gaat.

Er zal een grote markt ontstaan voor zwartwerk, of indien de belasting wordt geheven via BTW, voor smokkel en andere vormen belastingontduiking.

[5]: De verzorgingsstaat is verouderd.

Enkele redenen die ik ben tegenkomen in een snelle survey:

–  Het is te duur
–  Door de automatisering komt er minder werk
–  Het bevoordeelt mensen met een vast dienstverband, terwijl juist meer flexibilteit noodzakelijk is.
–  We moeten concurreren met andere landen (globalisering dus)

Ik heb niet de tijd en de ruimte om hier op al deze argumenten in te gaan. Maar volgens mij worden ze afdoende beantwoord door mijn uitleg van de gouden loonregel.

[6]: Groei.

Economische groei is het resultaat van bevolkingsgroei, toename van kennis (wetenschap), ontwikkeling van nieuwe technieken (o.a. automatisering) en is incrementeel. Dat wil zeggen: elke generatie bouwt voort op wat de vorige heeft bereikt.Mijn voorstel is om een groot deel van de groei te steken in omschakeling naar andere energieproductie, want ook daarvoor is groei nodig. De vraag wat we met die groei doen is een politieke keuze. Ik ga niet in op de (legitieme) vraag of groei goed is. Veel mensen hebben kritiek op de noodzaak van economische groei. Ik wil hier heel kort over zijn: groei van productiviteit is een gegeven (afgezien van externe factoren).

[7]: Belasting.

Ook moet hierbij vermeld worden dat tegelijkertijd de belasting werd verlaagd waardoor de tekorten nog verder opliepen.

[8]: Neoliberalisme.

Volgens Brynjolfsson wordt de loonhoogte wordt bepaald door arbeidsmarkt. Er is minder vraag naar arbeid omdat meer kan worden geproduceerd met minder mensen. Dit is een neoklassieke en neoliberale visie op de arbeidsmarkt. Wat de ‘juiste prijs’ is van arbeid, stellen zij, kan alleen door markt bepaald worden. Het probleem hiermee is dat dit in de praktijk leidt tot recessies. Het gaat er vanuit dat wat op de arbeidsmarkt gebeurt geen invloed heeft op de rest van de economie. Dat is evident onwaar: als lonen dalen, daalt de vraag. Als de vraag afneemt ontstaat er overcapaciteit en ontstaat opnieuw werkloosheid. Deze effecten versterken elkaar en de economie raakt in recessie. Wat nu bij V&D gebeurt kan ter illustratie dienen. Als V&D weer concurrend wordt door de loonsverlaging zijn concurrenten ook gedwongen om de lonen te verlagen. Er zijn steeds meer voorbeelden afgedwongen loonsverlaging om bedrijven te redden. Hier is in de praktijk te zien hoe de neerwaartse loonprijs spiraal functioneert en leidt tot deflatie.

[9]: Economic Possibilities for our Grandchildren. John Maynard Keynes.

‘Just now’ is in 1930. Het is opmerkelijk hoe goed de openingsalinea van het essay van Keynes op onze tijd van toepassing is. Vervang Great Britain door Europe, en nineteenth century door twentieth century:

We are suffering just now from a bad attack of economic pessimism. It is common to hear people say that the epoch of enormous economic progress which characterised the nineteenth century is over; that the rapid improvement in the standard of life is now going to slow down – at any rate in Great Britain; that a decline in prosperity is more likely than an improvement in the decade which lies ahead of us.

Besteedbaar inkomen

Bruto-inkomen verminderd met de inkomstenbelasting, premies voor inkomensverzekeringen zoals tegen werkloosheid, ziekte en arbeidsongeschiktheid, pensioenpremies en soms ook overdrachten tussen huishoudens (zoals alimentatie).

Bruto-inkomen

Inkomen uit arbeid en vermogen plus uitkeringen uit inkomensverzekeringen (bijvoorbeeld vanwege werkloosheid, arbeidsongeschiktheid of ouderdom), uitkeringen uit sociale voorzieningen (zoals bijstand), gebonden overdrachten (waaronder huurstoeslag en de tegemoetkoming studiekosten) en ontvangen inkomensoverdrachten (zoals alimentatie van de ex-echtgenoot).

Corporatie

Een vereniging van mensen met dezelfde belangen

Gemiddeld inkomen

Het gemiddelde inkomen wijkt af van het modaal inkomen. Dit omvat inkomen uit arbeid, inkomen uit eigen onderneming, uitkering inkomensverzekeringen en uitkering sociale voorzieningen (met uitzondering van kinderbijslag). Hierbij zit ook de bevolking niet werkt of geen inkomen geniet. In 2011 was het gemiddeld inkomen 33.500 euro per jaar.

Gestandaardiseerd inkomen

Het besteedbaar inkomen gecorrigeerd voor verschillen in grootte en samenstelling van het huishouden om de inkomens van verschillende typen huishoudens onderling vergelijkbaar te maken.

Kapitalisme

Het kapitalisme is een economisch systeem dat is gebaseerd op investeringen van geld in de verwachting winst te maken. De productiemiddelen zijn meestal in privaat eigendom van een producent die daarbij veelal gebruikmaakt van loonarbeid om meerwaarde te creëren. Geld en kapitaalaccumulatie hebben hierbij de primaire rol overgenomen van de behoeftebevrediging in het economische proces. Hoewel niet aanwezig in elke vorm van kapitalisme, wordt de vrije markt veelal ook gezien als belangrijk kenmerk. Door de uiteenlopende ideeën die, vaak langs ideologische lijnen, in de tijd zijn ontwikkeld over wat het kapitalisme inhoudt, zijn deze kenmerken echter omstreden.

Mediaan inkomen

In de statistiek is de mediaan het midden van een verdeling of gegevensverzameling; dat wil zeggen dat 50% van de getallen onder de mediaan ligt en 50% erboven.

De modus is binnen een frequentieverdeling de waarde of (waarnemings)klasse met de grootste frequentie, of anders gezegd, de waarde of klasse die het vaakst voorkomt.

Bijvoorbeeld: een klas van vijftien leerlingen doet een proefwerk. De cijfers zijn: 4, 5, 6, 6, 6, 6, 6, 7, 7, 7, 7, 8, 8, 8, 8. Het cijfer 6 komt het meest voor (vijf keer) en dat is dus de modus. (De mediaan is 7, het gemiddelde 6,6.). Modaal is de bijvoeglijke vorm van modus en kennen we bijvoorbeeld van modaal inkomen.

Modaal inkomen

In Nederland gebruikt men het begrip modaal inkomen als referentiepunt voor de bepaling van inkomenseffecten van maatregelen door de overheid.

Neoliberalisme

Het streven naar een gereguleerde markt, waarbij marktinvloeden gecombineerd worden met overheidsinvloeden. Hiermee onderscheidde het neoliberalisme zich van het klassiek-liberalisme dat minimale overheidsinvloed beoogt en het socialisme dat méér overheidsinvloed nastreeft. Oorspronkelijk werd het neoliberalisme derhalve geplaatst tussen het socialisme en het klassiek-liberalisme.

Quartaire sector

De quartaire sector omvat de niet-commerciële dienstverlening. Daarbij gaat het om diensten als openbaar bestuur, defensie, onderwijs, zorg, openbare orde en sociale zekerheid. Deze diensten zijn vooral gericht op het welzijn van de burger, maar faciliteren ook het goed kunnen functioneren van de marktsector. In de quartaire sector vallen zowel de overheidsdiensten als de door de overheid deels of geheel gesubsidieerde diensten. Voorbeelden zijn ziekenhuizen, verpleeghuizen, brandweer, justitie, defensie, sociaal werk, cultuursector, wetenschapssector en scholen. De quartaire sector omvatte in 2000 in Nederland 36 procent van het bruto binnenlands product en bood aan 2,3 miljoen mensen werk. De Nederlandse quartaire sector werd in 2000 voor 61% gefinancierd uit collectieve middelen.

Return on Investment

De Engelse term return on investment geeft het rendement op de investering aan. Indien een investering verlies oplevert dan is de R.O.I. een negatief getal. De R.O.I. van een geheel bedrijf kan men berekenen door de nettowinst te delen door de boekwaarde van de totale activa. De R.O.I. van een deelproject kan men berekenen door de specifieke opbrengst voor een project te delen door de specifieke investering.

Shareholder value

Een zakelijke term, soms ook aangeduid als shareholder value maximization of shareholder value model, die de mate van bedrijfssucces (met name winst) vertaalt in de verrijking van de aandeelhouders. Populair geworden vanaf de jaren ’80.

Op mijn vrij willekeurige surftocht stuitte ik op een stuk uit 2013. Er zijn hier meer modellen te vinden, maar ik beperk me even tot dit voorbeeld. Men gaat in dit plan uit van een uiteindelijk basisinkomen van € 900. Ondanks bedenkingen tijdens lezing zijn wel concrete aanwijzingen te vinden waar de financiering vandaan moet komen.

De eerder gepresenteerde tabel Bijstandsnormen 2015 weerspiegelt een deel van de huidige financiële draagkracht. Teleurstellend is deze TNS-NIPO steekproef uit 2012 waarin de helft van Nederland een basisinkomen niet zit zitten. ‘Mensen moeten werken voor hun geld’ is blijkbaar het adagium in dit land, zelfs in de lage inkomensgroepen. Huidige een-tot-twee-maal-modaal-en-hoger-verdieners hebben geen boodschap aan het basisinkomen, uit financieel oogpunt dan. Het feit dat in deze groepen de beslissers zijn oververtegenwoordigd bemoeilijkt het invoeringsproces in hoge mate.

In de dagelijkse praktijk blijkt een bijstandsuitkering niet toereikend voor de doelstelling van het basisinkomen: “Het is hoog genoeg om zonder luxe van te leven”. Vraag het de man/vrouw in de straat en men zal zeggen dat je tegenwoordig met een bijstandsuitkering in een ordinaire armoedeval zit. Een OBi van € 900 ligt niet zover van de bijstandsuitkering vandaan. Ergo, de kosten zijn veel te hoog geworden terwijl inkomsten relatief sterk zijn gedaald. Volgens een promo-filmpje van de SP is de koopkracht voor lagere inkomensgroepen sinds 1977 zelfs met 30% achteruit gegaan! Aan een van beide kanten zal dus wat moeten veranderen.

Een OBi van € 900 is in mijn ogen veel te weinig in de huidige stand van zaken. De hoogte van een OBi is vooral afhankelijk van de kosten voor levensonderhoud. Vaste lasten zijn heden ten dage veel te hoog. Woonlasten, zorgverzekering en andere constante kosten consumeren niet zelden 60-80% van het netto inkomen. Zodra je die lasten flink omlaag kunt brengen voldoet een lager OBi, misschien zelfs € 900 …